Nuk e dija ende se, herët a vonë, oqeani I kohës na i kthen përsëri kujtimet që varrosim atje. Pesëmbëdhjetë vjet më vonë më erdhi në mendje ajo ditë. E pashë atë djalë të endej në mjegullën e stacionit Franca dhe emrin e Marinës përsëri të përflakur si një plagë e porsahapur. Të gjithë ruajmë nga një të fshehtë të mbyllur me çelës në qoshen më të thellë të shpirtit tonë. Kjo është e imja.

Matildës i rrëshqiti një lot që la një pullë të madhe në jastëk. E ëma nuk dinte si sillej ai me të. Si e lidhte me rripin e pantallonave, pastaj e rrihte. Në fund i thoshte të mos fliste, se përndryshe do e çonte në burg bashkë me të ëmën.