Një mëngjes, Gregor Zamza zgjohet nga gjumi i tronditur. Ai e sheh veten të shndërruar në një çimkë të stërmadhe, me këmbë hollake e me bark të fryrë. Asgjë tjetër nuk kishte ndryshuar, as në dhomë, as tek ai përveç pamjes së tij të jashtme. Bën të ngrihet, por as barku nuk e lë, as këmbët e shumta hollake nuk e mbajnë. Duhet të ngrihet sa më parë për të kapur trenin e radhës për në punë, nëpërmjet së cilës mban tërë familjen. Ky shpërndërrim përmbys të gjitha marrëdhëniet në familjen Zamza, biri i së cilës tashmë është një qenie jonjerëzore, së paku së jashtmi.

Oskar Macerati, zhvillimi mendor dhe shpirtëror i të cilit është i plotë që prej lindjes, në moshën trevjeçare vendos të mos rritet më, duke mbajtur fizikun e një fëmije. Ky personazh grotesk, në duart e të cilit gjendet gjithmonë një daulle llamarine, e sheh botën “nga poshtë” me një kritikë të pamëshirshme.

A është harresa një strategji e pavetëdijshme, vetëruajtëse, për të mbrojtur vetëdijen, kur pesha e realitetit bëhet mbytëse? Nëse kemi një shpjegim dhe përgjigje shkencore për trupin …