‘Gruaja e këpucarit” është një portretizim i kohërave, vendeve dhe njerëzve që karakterizuan përvojën e imigrimit, duke kërkuar të kenë pjesën e tyre të ëndrrës amerikane, me vullnet dhe me ambicie. Ky rizbulim historik epik i dashurisë dhe familjes, i luftës dhe i humbjes, i rrezikut dhe fatit është romani që Adriana Trigiani ka shkruar, e frymëzuar nga historia e familjes së saj dhe e nxitur nga dashuria e respekti për traditën.
Një sinfoni epike e mrekullueshme e jetës, e një familje tradicionale italiane në rrjedhën e ndryshimeve dhe ritmeve të shpejta të ëndërrs amerikane… Tigriani e mbush këtë roman me endje muzikale dhe me një dashuri që zgjat gjithë jetën… Kujtime, humor, dashuri, dështime, si dhe një pikë kthese e emocioneve të fuqishme.”
Gruaja me kimono të bardhë është një portret prekës i dy grave: njëra e ndarë mes traditës e zemrës dhe tjetra që kërkon një përgjigje për pyetjen se çfarë është në të vërtetë familja.
“Hajdutja e pafumeve” është një roman dehës mbi jetën e çmendur të nëndheshme të Parisit të pushtuar nga nazistët. Në çdo faqe të tij ndjehen aromat magjepsëse të parfumit…
“Heshturazi, dashuri” rrëfen për dy jetë krejtësisht të ndryshme, që cekin njëra-tjetrën dhe, për pak kohë, ndajnë bashkë një pjesëz udhe. Ka plot histori të mbetura pezull, takime që lënë gjurmë, por që nuk lëndojnë, si ato të personazheve të këtij romani. Megjithatë, dy personazhet në njëfarë mënyre e gjejnë njëri-tjetrin, njihen, zbulojnë sho-shoqin dhe përmes tjetrit përpiqen të kuptojnë diçka nga vetja. Ky roman, delikat si bora mbi det, e shpie lexuesin në një univers me pasuri të rralla e origjinalitet.
Roma: Republika dhe epoka revolucionare – Perandoria – Anarkia ushtarake – Triumfi i Kristianizmit – Antikiteti në Lindjen e Largët: India dhe Kina – Pushtimet e mëdha.
Kur historiani suedez Karl Grimberg ndërmorri botimin e “Väldishistoria” nuk ëndërronte aspak t’u jepte lexuesve një manual të ri, një traktat që do t’iu shtohej të tjerëve që tashmë ekzistonin. Nuk ëndërronte më shumë veç t’iu kursente akademizmin disa pedagogëve. Për të objekti i historisë nuk ishte rrëfimi i betejave dhe analiza e traktateve të paqes, por njeriu.
Kur historiani suedez Karl Grimberg ndërmorri botimin e “Väldishistoria” nuk ëndërronte aspak t’u jepte lexuesve një manual të ri, një traktat që do t’iu shtohej të tjerëve që tashmë ekzistonin. Nuk ëndërronte më shumë veç t’iu kursente akademizmin disa pedagogëve. Për të objekti i historisë nuk ishte rrëfimi i betejave dhe analiza e traktateve të paqes, por njeriu.