Udhëtari dhe hija e tij

Më në fund mbërriti ajo orë që të mbështjell në renë e artë të mungesës së dhimbjes në të cilën shpirti shijon lodhjen e vet dhe i lumtur, në lojën e durueshme me durimin e vet, i ngjan valëve të një liqeni që në një ditë të qetë vere, në reflekset e qiellit shumëngjyrësh të mbrëmjes, murmurijnë mbi breg, murmurijnë e pastaj heshtin, pa fund, pa qëllim, pa ngopje, pa nevojë, valët e një liqeni krejtësisht të qetë, që kënaqet me rrjedhjet e alternuara në rrahjen e pulsit të natyrës.