Nëpër lumenjtë që përshkojnë shekuj, kontinente e zemra, Elif Shafak ndërthur historitë e tre grave — Arturit, Narinës dhe Zeliha-s — që ndahen nga koha, por bashkohen nga uji, ky kujtim i përjetshëm i botës.
Nga rrënojat e Ninives së lashtë, te Londra viktoriane e tymosur dhe deri në brigjet moderne të Tamizit, rrjedha e romanit të çon drejt thelbit të njerëzores: dashuria, humbja, kujtesa dhe shpresa që nuk shuhet.
Çdo faqe është një rrjedhë e re, një rrahje zemre që të kujton se uji mban mend — njerëzit harrojnë.
Në këtë kryevepër poetike, Shafak ngre një urë midis mitit dhe realitetit, midis shkencës dhe shpirtit, duke na ftuar të dëgjojmë zërin e ujit që flet për të gjitha që kemi humbur dhe për ato që ende mund të shpëtojmë.
Një roman që të rrëmben me delikatesën e tij, të pastron me mençurinë e tij dhe të lë me mall për dritën që gjendet pas çdo errësire.
Është më shumë se një libër — është një lutje për kujtesën, për dashurinë dhe për tokën që na ushqen të gjithëve.
“Në qiell ka lumenj… dhe në çdo lumë, një histori që nuk harron.”.
Komente
Nuk ka ende komente