Kamila, si flutur

Në javët që pasuan vdekjen e së bijës 16-vjeçare, Kamilës, e cila ndërroi jetë në prag të Krishtlindjeve, vetëm Daull filloi të shkruante. pas katër ditësh me ethe të tmerrshme, Sophie shkruan për të mos harruar Kamilën, vështrimin e saj “të çiltër, pa djallëzi, plot dritë”, çastet e tyre të bukura, të qeshurat e gëzimet; pasojat, zbrazëtinë, organizimin e lamtumirës së fundit, adoleshentët që duhen ngushëlluar, të tjerët, gjestet e të cilëve platitin shpirtin e saj të trazuar… Shkruan për të qëndruar në këmbë, për të kaluar ca orë të ditës në shoqërinë e fëmijës së humbur, për të shmangur valën e mendimeve të liga. Larg të qenit shfryrja e një nëne në zi apo një mauzole – sepse humorizmi qëndron aty me të drejta të plota – ky është romani i përballimit të së padurueshmes, ku fjalët zënë vendin e një plani mbijetese: “krijimin e një pike panoramike prej së cilës unë dhe Kamila të vijojmë sërish, së bashku, të soditim botën.”