Në librin e tij më të jashtëzakonshëm, “një nga shkrimtarët e mëdhenj klinike të shekullit të njëzetë” (The New York Times) tregon raste historish të pacientëve të humbur në botën e çuditshme, dhe dukshëm të pashmangshme të çrregullimeve neurologjike.
Njeriu që humbi gruan e tij për një kapele tregon historitë e individëve të prekur me çregullime fantastike perceptuese dhe intelektuale: Pacientët të cilët kanë humbur kujtimet e tyre dhe bashkë me to, pjesa më të madhe, edhe të kaluarën e tyre; që nuk janë më në gjendje të njohin njerëzit dhe objektet e përbashkëta; që janë goditur nga tike nervore dhe grimasa, ose që bërtasin dhe shajnë në mënyrë të pavullnetshme: gjymtyrët e të cilëve janë bërë të huaja për trupin; që janë refuzuar si të vonuar, por që janë të talentuar me dhunti të çuditshme artistike ose matematikore.
Ndonëse janë të çuditshme, këto përrala briliante mbeten rrëfime simpatike dhe të shkkëlqyera, thellësisht njerëzore të thëna te Dr. Sack. Ata janë studime të të luftuarit të jetës kundër ankthit të pabesueshme, dhe ato na mundësojnë për të hyrë në botën neurologjike të dëmtuar, për të imagjinuar me zemrat tona atë çfarë duhet të jetë për të jetuar dhe të ndjerë ashtu siç ata e bëjnë. Dr. Sack nuk e heq kurrë mënjanë përgjegjësinë e madhe të mjekësisë se një ilaç i rrezikshm mund të shkaktojë “vuajtje, pikëllim, teksa lufton brend trupit të njeriut”.
Komente
Nuk ka ende komente