Arminuta

Unë isha Arminuta, e kthyera. Flisja një gjuhë tjetër dhe nuk dija më se kujt i përkisja. Fjala “nënë” më kishte ngecur në fyt, si një nyjë gërvishtëse. Edhe pse nuk dua ta di se ku është ajo, më mungon ashtu siç të mungon shëndeti apo siguria.
Për të rrëfyer të tatëpjetat e jetës duhen fjalë të vrazhda, të drejtpërdrejta, dhe Donatella Di Pietrantonio e njeh mirë hijeshinë që mbartin ato. Pena e saj ka një tingull unik, që përcjell aq dritë, sa mund të na ndriçojë me delikatesë rrugëtimin drejt një historie të zjarrtë.