Libri i lumturisë

Ky libër i Ahmetit, në dallim nga dy vëllimet e tjera me poezi “Delirium”, 1994, apo “Pjalmimi..” 2002, është bartëse dhe reflektuese e elementëve të rinj kuptimorë. Nga kuptimet që e drejtonin më parë, sikur të qenë në natyre, për poteen tashmë e sqaronin që nuk ishin natyrë. “Kuptimet janë interpretime. Interpretimet janë struktura sociale, janë kraftë, janë laqe historike ku kapemi, ngecemi, endemi e dëshpërohemi dhe shpesh jeta humbet sensin për kurrgjë. Ky libëri i jep rëndësi jetës, si një media transmisioni pafundësie, ku funksioni social i saj është vetëm njeri, por jo gjithçka”. Ndaj metafizika e kësaj poezie të re, është e lidhur me trendet e reja mendore e sjellje të njeriut të sotëm, në zgjerimin e lirisë së tij nëpërmjet humbjes së identitetit,me rënien e tij metafizike, me humbjen e gjërave më të shtrenjta thotë poeteja, me të cilat ai identifikohet. “Ky proces ndërrimi është shoqëruar me ngritje të reja, të padukshme, të brendshme, të pafolshme, njësoj si lulet e fjetura në kraharore njerëzish. Shoqëria po përpiqet të pranojë vetveten dhe të bëjë vend për vetën; ajo gjendet në një pikë daljeje me një mbështetje në të shkuarën dhe me një të ardhme ende të pastrukturuar por që ajo e përpjek dhe e shkel në referencën e saj më të brendshme…”