E premte pasdite

Linjat e romanit kanë prekur thuajse çdo mjedis, familjar, shoqëror, politik, mediatik. Personazhe në kërkim të lumturisë dhe kuptimit që ajo mbart, njerëz që kanë humbur busullën e vlerave njerëzore, që gjenden para dilemash të mëdha e zgjedhjeve të vështira të cilat më pas i përkufizojnë e tjetërsojnë. “E premte pasdite” është një roman ku personazhet jetojnë e përpiqen ashtu si në jetën reale t’iu kthejë përgjigje disa pyetjeve munduese në lidhje me pozicionin e tyre në shoqëri e familje, në lidhje me besimin e vlerat që të gjithë ndajmë pavarësisht formës në të cilën i perceptojmë, në lidhje ambicien, kompromisin e humbjen e vetvetes, po ashtu me pastërtinë, ndershmërinë dhe gjetjen e asaj që dikur kemi ëndërruar dhe me kalimin e viteve e kemi harruar. Ashtu si në jetën reale, shumë pyetje mbeten pa përgjigje, shumë të tjera janë ndryshe nga ato që gjejnë personazhet, sepse gjithsecili në rrugëtimin në faqet e këtij libri mund të njohë një pjesë të vetes së tij të parë në optikën e jetëve që rrjedhin aty, por edhe të ndryshuar sipas asaj që përjeton. E premtja pasdite janë ato orët që gjithsecili do donte t’i kishte. Ato çaste kur mund të kthehesh edhe një herë fëmijë, të takosh njerëzit që ke humbur, të ndryshosh të shkuarën e të gjesh shpresën për të ardhmen. Janë ato orë ku mund të takohesh me veten e patjetërsuar nga koha, të bisedosh me të, të dëgjosh tingujt e zemrës që ke harruar se rreh brenda vetes e të ndiesh për pak momente se je në botën tënde ideale, aty ku realiteti mund të ndryshohet, aty ku gjithçka është e mundur.