Ura e argjiltë

Na ishte një herë në baticën e së shkuarës së Danbarëve, një grua që kishte shumë emra. Kishte qenë edhe një gjysh me pasionin për mitet greke, një gjyshe dhe një makinë shkrimi, një piano e dorëzuar në vendin e gabuar, një vajzë me quka që pëlqentë garat me kuaj dhe një, ai që, pas vdekjes së gruas, kishte braktisur pesë fëmijët e tij: Metjun, Rorin, Henrin, Klejin dhe Tomin. Vëllezërit Danbar. Të detyruar të jetonin vetëm, dhe t’i përcaktonin vetë rregullat e ekzistencës së tyre. Dhe kur babai do të kthehet, do të jetë Kleji, i vetmi nga vëllezërit që do të pranojë ta ndihmojë dhe të ndërtojë me të një urë konkrete dhe metaforike njëherësh: do ta bëjë për familjen e tij, për të shkuarën e tyre, për të ardhmen e tyre, për të shlyer fajet, për t’i bërë ballë dhembjes. Do ta bëjë, sepse ai është i vetmi që e njeh tërë historinë, dhe është i detyruar të shpresojë. Dymbëdhjetë vjet pas Hajdutja e librave, Markus Zusak kthehet me një roman me një bukuri therëse, që nuk ka frikë të mallëngjejë dhe që e konfirmon si një ndër autorët më të rëndësishëm të skenës letrare botërore.